Rare sprongen
De reuzenleguaan stond perplex,
was verbaasd en verrast
en een ietsie pietsie verwonderd.
Die hufter, die reuzenratelslang,
was ie nou helemaal bedonderd,
had ineens een andere act.
Toegegeven, hij was perfect,
hij was de laatste die dàt
zou ontkennen.
Maar zoiets deed je zomaar niet,
ze waren toch niet voor niets
een artiestenpaar!
Hij heeft natuurlijk de hele tent
willen inpakken, dacht ie.
Nou, dan vergat ie mooi
dat híj nog moest uitpakken.
Hij zou hem wel even
een poepie laten ruiken,
het publiek
zou van angst zitten beven!
Jasmine speelde en danste
nu speciaal voor hem,
de slangen hadden inmiddels
de piste verlaten.
Trots hief ie zijn kop,
strekte zijn hals,
richtte zich op,
rekte zich uit,
en spande zijn huid.
Het was niet eenvoudig
voor die groene leguaan, die alleseter.
Maar hij zette door
en zijn beste poot voor,
zoals een echt circusartiest betaamt;
hij had zich niet voor niets al
in zoveel nummers bekwaamd.
Er waren er niet veel
met zíjn ervaring!
Hoger reikte hij, hoger en hoger;
maar het geheel zag er nogal knullig uit.
Eén keer zelfs ging ie onderuit,
Jasmine sprong toen net op tijd opzij.
Maar het publiek lag in een deuk
en vond zijn act
verschrikkelijk leuk.
Gelukkig redde Jasmine de situatie,
zo goed en zo kwaad dan, als het ging,
want hij had zijn nummer flink verpest.
Zíj deed in ieder geval haar best
en danste en floot
en miste geen enkele noot.
De leguaan krabbelde overeind
en rekte zich weer zo ver mogelijk uit.
Deze keer ging het goed,
zijn aanblik was toch nog de moeite waard,
hoewel zijn act er nog wel
behoorlijk krukkig uitzag.
Maar goed,
eindelijk stond hij dan,
met zijn kop hoog in de lucht
en een strakgespannen huid, kaarsrecht,
op het puntje van zijn staart.
Hoe het verder ging
weet je natuurlijk allang,
want hij imiteerde de reuzenratelslang.
Het is dus niet nodig
dat ik het allemaal weer opnieuw vertel.
Ook hij barstte uit zijn vel.
Maar door de opening was geen fel
flitsend tongetje zichtbaar,
dat moet ik toch nog even kwijt.
Nee,
wel hier en daar een poot,
heel eng èn groot.
En de leguaan zakte niet zoals de ratelslang
- het is toch nodig dat ik nog íets vertel -
op de dans van Jasmine
langzaam naar de grond.
Nee,
hij viel meer met een plof
in het stof.
En stroopte toen snel zijn vel,
heel slordig en maar een klein stukje
en hélemáál niet zoals het hoort:
vanaf zijn kop binnenstebuiten,
naar achteren op.
En uit dat slobberige vod,
dat slappe vel,
kropen razendsnel
drie enorme schorpioenen!
Een stelletje: een mannetje en een vrouwtje,
en een vrouwtje alleen.
De laatste, dat vrouwtje,
keek nerveus om zich heen
en schoot meteen
het vel weer in, terug,
naar het puntje van de staart.
Pijlsnel,
dat zag je aan de bobbels wel,
doorzocht ze de binnenkant
van dat vod, dat vel
en vloog, giftig - met de staart omhoog -
door een scheur in de zijkant
weer naar buiten.
Razend en dik van nijd
stormde ze de piste rond,
rond Jasmine
die in het midden op een verhoging stond.
Het publiek gilde
en hield de adem in
en trok de poten op.
Sommigen gingen zelfs
op de bank staan.
Het herkende
de grote schorpioen onmiddellijk
en begreep de reden van haar paniek:
ze zat in zak en as,
zij was immers het vrouwtje
van het paar dat zo verliefd was.
Bas zat met een van angst
dichtgeknepen keel. Paniek
had ook hem in zijn greep;
maar hij besefte toch
dat de situatie voor Jasmine
heel wat gevaarlijker was
dan voor het publiek.
Het was van vitaal belang
dat ze het mannetje
zo gauw mogelijk vond.
Gelukkig hield het andere
schorpioenenpaar
zich rustig op de achtergrond.
Maar Jasmine bleef ondanks het gevaar
kalm en beheerst.
Zij kende haar pappenheimers!
Maanden
had ze met hen gewerkt en getraind.
Zíj had het mannetje àllang gezien!
Dat was door de scheur in dat vel,
in de zijkant, weet je nog wel,
veel te vroeg en héél stiekem
weggebeend. En zat
op de rand van de piste
doodleuk te kijken
naar de verwarring
rond zijn eigen verdwijning.
Maar het bewuste vrouwtje
- die dikke schorpioen -
keek niet omhoog naar de rand;
maar doorzocht alleen de piste
aan de binnenkant.
Blazend en hijgend
in een wolk van stof en zand,
kwam ze vlak vóór
het platform van Jasmine
tot stilstand.
Bas hield zijn adem in
en zag tot overmaat van ramp
nu óók het mannetje.
Dat zat nota bene vlak vóór hem!
Bovenop de pistewand.
Met een enorme grijns
en twinkelende ogen. En
vreselijk pedant!
Jasmines blik gleed vliegensvlug
de piste rond,
ze zocht haar fluit;
die was in de paniek
op de grond gerold.
'O jee, ze zit in nood,' dacht Bas.
Hij zag, dat hij vlakbij
die nijdige schorpioen lag.
Jasmine zag hem nu ook.
Hief één hand bezwerend op
en bukte...
Het schorpioenevrouwtje verroerde zich niet,
maar stond van wanhoop en woede wild te blazen.
Witte stoom kwam uit haar neusgaten.
Jasmine negeerde dat.
En prevelde wat.
En pakte snel haar fluit.
Bas zuchtte:
'Wat een meid!
Wat een moed!
Wat doet ze het allemaal goed!'
Het hele drama speelde zich
in nog geen zestig seconden af.
Maar Jasmine aarzelde geen moment
en floot snel een overbekend
liefdeslied,
dat iedereen onmiddellijk luid meezong.
Ook, min of meer,
om de eigen angst te overstemmen.
Het lied galmde
en ging zo, althans zo ongeveer:
Mijn lief waar zit je nou?!
k zit in angst om jou.
Je bent hier noch daar,
ik zoek je overal. Je weet
er dreigt gevaar!
Stiekem ging je er vandoor,
je rook weer avontuur.
Maar ik smeek je, kom terug!
Je speelt met vuur.
Vreemde holen sluip je in en uit
op tonen van een toverfluit.
Een sprookje zoet en zacht
klink lieflijk door de nacht.
Pas toch op!
Kijk toch uit!
Als eenmaal de zon verschijnt,
verdwijnt de maan
en zwijgt de fluit.
Dan is het sprookje uit,
en onze liefde naar de maan.
De laatste vijf regels
vormden het refrein
en werden maar liefst
drie keer gezongen.
Het lied had niet alleen
een kalmerend effect
op het publiek, maar ook
op het schorpioenevrouwtje;
dat had inmiddels
haar geliefde ontdekt.
Het publiek volgde haar blik
en zag nu
dat die weerspannige schorpioen
gevaarlijk dichtbij zat.
Maar iedereen bleef kalm,
niemand raakte meer in paniek.
Zelfs de Donkerdammertjes,
die toch helemaal vooraan zaten
- op de eerste rij -
zaten er duidelijk minder angstig bij.
Waarschijnlijk omdat hij, nu ze hem zagen,
er helemaal niet zo gevaarlijk uitzag.
Zo te zien was hij maar wat in zijn sas
met al die aandacht,
die nu enkel en alleen voor hem was.
En dat was ook zo.
Hij duikelde kopje van plezier,
in rap tempo, een keer of vier.
Dat geef ik je te doen op zo'n smalle rand.
Nee,
tot dusver
had ie het er niet slecht afgebracht.
En dan dat lied! Jeminee!
Dat had de hele tent
toch maar voor hèm gezongen.
Dat raakte een gevoelige snaar.
Hij werd een beetje week van binnen...
En zijn lieve vriendin
- dat trouwe maatje -
verlangde naar hem,
dat was duidelijk.
Hij keek na die overpeinzingen,
de tent nog maar eens rond:
het publiek zat in gespannen afwachting
en leek wat minder verontrust.
Plotseling maakte hij een sprong...
zwaaide zijn midden- en voorpoten in de lucht
en stond op slag
op het puntje van zijn scharen.
Zijn staart wees als een speer omhoog.
Hij leek wel een raket, klaar
voor de lancering!
En...
als een pijl uit een boog,
vloog hij vijf keer rond op de rand.
Roetsjte van de wand
en belandde keurig naast zijn vriendin
in het zand,
zijn staart sloeg hij in de vaart
liefdevol rond haar fijne lijf,
keek haar vertederd aan,
zag dat ze hem toch nog aardig vond...
en smakte toen een dikke zoen
op haar lieve mond.
Het publiek, aangedaan,
en na al die spanning
vooral ook opgelucht,
stond als één man op
en gaf een daverend applaus.
Het andere schorpioenenpaar
kwam, in de ban
van dit romantische tafereel,
elkaar teder omstrengelend naderbij
en feliciteerde het stel uitbundig
met hun hereniging
en hun hernieuwde geluk.
Jasmine maakte van de gelegenheid gebruik
en zette samen met het circusorkest
het pauzelied in.
In hoerastemming
en met luid gejuich
en de vrolijke muziek,
toog iedereen
voor een hapje en een drankje
naar de versnaperingentent.
Copyright 2016, Kinderlines Uitgeverij, alle rechten voorbehouden.